Ze ademt Amsterdam en paarden. Ze zet zich vrijwel ieder weekend in voor onze sport. Ze bruist van energie. Je zou het niet zeggen, maar ze is al oma en daar is ze trots op. En ondanks een tweede jaar zonder ons concours, houdt ze de moed erin. In de maand die normaal het hoogtepunt is van haar hippische leven, spreken we dit keer met trouw vrijwilligster Sintia Hope.
Sintia is 58 jaar en geboren in Amsterdam. Ze heeft een dochter van 26, een zoon van 24, een schoonzoon van 26 en een kleindochter van 1 jaar. Die nu al op een pony zit vertelt ze er tevreden achteraan. Ze werkt op een sportschool nadat ze ongeveer 20 jaar bij de politie werkzaam is geweest. Haar hobby’s zijn paarden, sporten, oppassen op haar kleindochter en schrijven bij Lichte Tour jurylid Piet Groen. Tenslotte doet ze veel vrijwilligerswerk voor de Noorderkoggenruiters uit Benningbroek. Sintia kan moeilijk stil zitten, maar dat hoefde ze er na deze opsomming eigenlijk niet bij te vertellen …
Noorderkoggenruiters
Toen ze 25 jaar was, kwam ze voor de eerste keer naar Jumping Amsterdam, als publiek. Sintia: “Het was toen nog niet zo groots als nu, maar ik weet nog dat ik het heel imponerend vond met al die grote namen die ik nog nooit live gezien had. Toen we verhuisden naar West-Friesland werd ik lid van de al eerder genoemde Noorderkoggenruiters. Zij zijn als club al jaren werkzaam bij Jumping Amsterdam. Ze vroegen mij ook en zo begon het. Precies weet ik het niet, maar volgens mij ben ik al 15 jaar actief. Ik ben begonnen in de hoofdpiste. Opbouwen, afbreken, hekjes bedienen, alle voorkomende werkzaamheden. Na ongeveer 5 jaar ben ik in de stallen gaan werken, inmiddels samen met Laura de Jonker. Mede door mijn politiewerk gaat me dat goed af al zeg ik het zelf, ik hoor en ik zie alles”.
02.00 naar bed, 06.00 opstaan
Sintia straalt als ze over “haar” concours vertelt. We vragen haar wat zo typisch Jumping Amsterdam is. Sintia: “De saamhorigheid ! Het geen verschil maken tussen ruiters, medewerkers en publiek. De gastvrijheid van het concours, de warmte en zeker ook het harde werken. Met plezier om 02.00 naar bed gaan en om 06.00 weer opstaan. Alle jaargangen zijn anders, je maakt altijd wat mee. Speciale herinneringen zijn dat Jumping vroeger op een andere datum was en toen vierde ik mijn verjaardag er, super leuk was dat. Ook vond ik de laatste keer dat Charlotte Dujardin met Valegro in Amsterdam reed indrukwekkend, mede omdat zijn fokkers er ook waren. En natuurlijk is het koninklijk bezoek wat er vaak is bijzonder.”
Charlotte Dujardin
Charlotte Dujardin is, ondanks dat ze niet Nederlands is, mijn favoriete amazone. Ze rijdt fijner dan de rest, alles lijkt zo natuurlijk bij haar.” We zien Sintia bij de gedachten al genieten. Ze vervolgt haar verhaal: “Ik vind het jammer dat in Nederland de beste paarden verkocht worden, de Nederlandse dressuurruiters verkopen hun succes aan het buitenland. Natuurlijk is dat nodig voor veel stallen om de boel draaiende te houden, maar toch …
Dressuur is mijn favoriete discipline. De kür op muziek op zaterdagmiddag is mijn favoriete onderdeel, maar de Grote Prijs springen op zaterdagavond vind ik ook speciaal. Ik zie alles vooral op het scherm wat in de stallen hangt. We beginnen daar meestal te kijken met een paar vrijwilligers, maar aan het einde, bij de ontknoping van de rubriek, staat het vol met ruiters en vrijwilligers, heel gezellig is dat”.
Geen Jumping Amsterdam
De passie druipt van haar verhaal af. Ze vertelt enthousiast met een lach van oor tot oor. Haar accent biedt geen twijfel waar ze vandaan komt. Hoe beleeft deze bevlogen vrijwilligster alweer het tweede Jumping-loze jaar ? Sintia: “Ik had het aan zien komen en had me er al op voorbereid. Er waren zoveel regels, er speelde zoveel. Maar het blijft wel vreemd. Je leeft er maanden naar toe, het is een vast punt in je agenda. Je mist alles, de sport, de mensen, de gezelligheid, de saamhorigheid, alle bekende gezichten. Veel mensen zie ik wel elders, maar dat is anders, het is geen Jumping Amsterdam. Ik hoop dan ook dat er snel een einde komt aan deze pandemie. Ik wil weer genieten, mijn gewone leven kunnen leiden, iedereen die ik wil kunnen knuffelen. Ik hoop dat alle sponsoren en bedrijven die verbonden zijn aan ons concours hun hoofd boven water kunnen houden en er in 2023 weer bij kunnen zijn. Tenslotte hoop ik dat we op een nog meer diervriendelijke manier met onze paarden om kunnen gaan zodat onze geweldige sport nog lang kan blijven bestaan”.
Mooie woorden van een geboren vrijwilligster. Hoe ze zich op alle manieren voor de paardensport inzet is bewonderenswaardig. Respect! Dank voor dit gezellige, enthousiaste gesprek Sintia. Ons concours vindt dit jaar weliswaar niet fysiek plaats, maar leeft altijd door in onze harten. Succes met al je andere activiteiten en heel graag tot Jumping Amsterdam 2023!
